سفر برنامه‌ریزی‌شدهٔ امیرخان متقی، سرپرست وزارت امور خارجهٔ حکومت طالبان، به هند به‌دلیل عدم دریافت معافیت از شورای امنیت سازمان ملل متحد لغو گردید
به‌گفتهٔ منابع، قرار بود آقای متقی از تاریخ ۲۷ تا ۲۹ ماه آگست به دهلی نو سفر کند، اما پس از آن‌که شورای امنیت اجازه سفر را صادر نکرد، دولت هند دعوت رسمی خود را پس گرفت
براساس گزارش‌ها، هند برای امیرخان متقی درخواست معافیت از محدودیت‌های سفر را به سازمان ملل ارائه کرده بود، اما برخی کشورها، از جمله ایالات متحده امریکا، بر این درخواست اعتراض کردند که در نتیجه، این معافیت رد شد
پیش از این، هیأتی از طالبان به رهبری محب‌الله وثیق به هند سفر کرده بود، اما در جریان آن سفر، حکومت هند هیچ‌گونه پروتکل دیپلماتیک رسمی به نمایندگان طالبان ارائه نکرد
همچنین در اوایل ماه جاری، سفر امیرخان متقی به پاکستان نیز لغو شده بود. هرچند دو طرف به‌گونهٔ رسمی دلایل لغو آن را اعلام نکردند، اما منابع گفته‌اند که علت اصلی آن نیز همان مشکل دریافت معافیت از سازمان ملل بوده است
قابل یادآوری است که شماری از مقام‌های ارشد طالبان، از جمله امیرخان متقی، هنوز هم در فهرست تحریم‌های شورای امنیت سازمان ملل قرار دارند و برای انجام سفرهای بین‌المللی نیاز به معافیت ویژه دارند که صدور آن به تصویب شورای امنیت مشروط است
چهار سال دیپلماسی طالبان
اکنون چهار سال می‌گذرد که طالبان دوباره افغانستان را به‌دست گرفته‌اند. در این مدت، امارت اسلامی ۲٬۸۱۴ تعامل دیپلوماتیک ثبت‌شده با ۱۰۱ کشور انجام داده است
برترین کشورهای درگیر: چین (۳۵۳)، ایران (۳۲۸)، ترکیه (۲۷۲)، قطر (۲۱۴)، ازبکستان (۲۰۵)، پاکستان (۱۷۵)، روسیه (۱۳۱)، ترکمنستان (۱۱۹)، مالیزیا (۹۴) و جاپان (۹۰)
مهم‌ترین مکان‌های تعامل: کابل (۱٬۳۲۱)، دوحه (۳۶۱)، تهران (۱۳۷)، اسلام‌آباد (۱۱۰)، بیجینگ (۸۰)، تاشکند (۷۶)، کوالالامپور (۷۱)، عشق‌آباد (۶۶)، کراچی (۳۹) و استانبول (۳۹)
این داده‌ها فقط تعداد ملاقات‌ها را نشان نمی‌دهد، بلکه یک الگو را نیز ترسیم می‌کند: دیپلماسی طالبان حول پایتخت‌های منطقه‌ای شکل گرفته و به‌صورت محتاطانه درهای جهانی را می‌آزماید. از سال ۲۰۲۱ به این سو، گسترش مداوم تماس‌های دیپلوماتیک طالبان دیده می‌شود که پایتخت‌هایی مانند دوحه، تهران، اسلام‌آباد و بیجینگ به مکان‌های پررفت‌وآمد بدل شده‌اند
این تعاملات تلاش طالبان برای تبدیل مشروعیت میدان جنگ به مشروعیت سیاسی را نشان می‌دهد؛ سفری کند و نابرابر از انزوا به سوی پذیرش مشروط
شناسایی اخیر طالبان توسط روسیه، نخستین شکاف مهم در دیوار عدم‌شناخت جهانی است و نشان می‌دهد که تعامل مداوم ممکن است دیگر کشورها را نیز به پیروی وا دارد. با این حال، پس از چهار سال، پرسش اصلی همچنان پابرجاست: آیا این حرکت طالبان را از ملاقات‌کنندگان پرشمار دیپلوماتیک به دولتی شناخته‌شده در سطح بین‌المللی تبدیل خواهد کرد یا این تلاش‌ها تنها به چرخه‌ای از دیدارها بدون رسیدن به جایگاه مشروع ختم خواهد شد؟
