انکار مسئولیت؛ سیاست دیرینهی طالبان در قبال تروریزم
اظهارات اخیر رحمتالله نجیب در نشست مطبوعاتی ملا برادر، بار دیگر سیاست دیرینهی طالبان در زمینهی انکار و طفرهروی را آشکار ساخت. طالبان در حالی مسئولیت حملات فرامرزی را رد کرده و از صدور فتوا علیه گروه تیتیپی خودداری نموده است که شواهد متعدد از فعالیت آزادانهی شبکههای تروریستی در خاک افغانستان وجود دارد. این مواضع نه رنگ دیپلوماتیک دارد و نه بیانگر صداقت سیاسی است، بلکه تلاشی برای انحراف از واقعیتها و فرار از پاسخگویی میباشد. امتناع از صدور فتوا علیه خشونت، تأیید همان حقیقتی است که پاکستان سالهاست بر آن تأکید دارد؛ افراطگرایی برای طالبان نه انحراف از مسیر، بلکه بخشی از سیاست و اقتصاد سیاسی آنان است. رد مسئولیت در قبال حملات تیتیپی نیز غیرقابل توجیه است، زیرا منشأ بیشتر این حملات خاک افغانستان بوده و گزارشهای سازمان ملل متحد وجود پناهگاههای این گروه در ولایتهای خوست، کنر و پکتیکا را تأیید کردهاند
تناقض در گفتار و عمل؛ صلح با شعار بهدست نمیآید
پاکستان هرگز خواهان «انتقال جنگجویان» نبوده، بلکه خواستار برچیدن کامل ساختارهای تروریستی بوده است. ادعای طالبان مبنی بر «عدم مداخله» در حالی مطرح میشود که نفوذ جنگجویان از خاک افغانستان بهصورت روزانه ادامه دارد. در همین حال، درخواست طالبان برای دریافت تضمین امنیتی از پاکستان، در حالیکه پناهگاه برای اعضای تیتیپی و بیایلای فراهم کردهاند، آشکارا متناقض است؛ نمیتوان تهدید را میزبانی کرد و همزمان از آن مصونیت خواست. مخالفت طالبان با عملیات هوایی پاکستان در واقع بهمنزلهی درخواست «سپر حفاظتی» برای مراکز تروریستی است، امری که هیچ کشور دارای حاکمیت ملی نمیتواند بپذیرد. محدودیتهای مرزی و تجارتی پاکستان اقداماتی موقتی و امنیتیاند، نه ابزار فشار سیاسی. با وجود همهی تنشها و تخطیهای مرزی، پاکستان همچنان بزرگترین شریک تجارتی افغانستان است و حجم تجارت میان دو کشور در سال مالی ۲۰۲۴–۲۰۲۵ بیش از ۱.۶ میلیارد دالر گزارش شده است. صلح واقعی با بیانیه و نشست خبری بهدست نمیآید؛ بلکه نیازمند اقدام عملی، برچیدن پایگاههای تروریستی، توقف نفوذ جنگجویان، و امضای تضمینهای کتبی پیشنهادی در نشست استانبول است