اسلامآباد: پس از آنکه زبیحالله مجاهد، سخنگوی طالبان، پاکستان را به کشتن غیرنظامیان در حمله خوست متهم کرد، مقامهای پاکستانی با روایت خود وارد صحنه شدند. آنان گفتند که ادعاهای بدون مدرک نمیتواند حقیقت را ثابت کند. پاکستان بارها از کابل خواسته بود تا تیمهای مشترک بررسی تشکیل دهد تا واقعیتها در چارچوب مکانیزمهای هماهنگی مرزی روشن شوند.
در روایت پاکستان، منطقه خوست–برمل–گربز تنها یک نقطه ساده نیست؛ بلکه کمربندی است که سالها به عنوان مسیر تسهیل طالبان پاکستانی و جماعتالاحرار شناخته شده است. مقامها یادآور شدند که همین مسیر بارها در حملات مرزی علیه خیبر، شمال وزیرستان و بنو نقش داشته است. گزارشهای سازمان ملل نیز این منطقه را به عنوان حوزه پناهگاهها، مسیرهای انتقال سلاح و مراکز آموزشی معرفی کردهاند؛ دادههایی که کابل رد میکند اما قادر به اثبات خلاف آن نیست.
پاکستان تأکید کرد که از سال ۲۰۲۱ تاکنون بیش از هزار حمله مرزی از خاک افغانستان را تحمل کرده است. تنها در ۷۲ ساعت اخیر، طالبان پاکستانی، جماعتالاحرار و گروه حافظ گل بهادر تلاشهای تازهای برای نفوذ داشتهاند. هر بار که پاکستان گرههای مرتبط با این گروهها را هدف قرار داده، کابل با ادعای تلفات ملکی واکنش نشان داده و در عین حال مکانیزمهای مشترک هماهنگی را مسدود کرده است. مقامهای پاکستانی این الگو را «فرمول تکراری» خواندند که پس از هر رویداد بزرگ تکرار میشود.
در روایت پاکستان، تبلیغات رسانهای نیز بخشی از این چرخه است. هر زمان که کانالهای تبلیغاتی هند–افغان فعال میشوند، شاخههای طالبان پاکستانی حمله میکنند. این فعالیتها درست زمانی شدت میگیرند که تلاشهای میانجیگری ترکیه، عربستان سعودی و ایران برای فشار دیپلماتیک بر کابل در حال پیشرفت است. پاکستان این را تاکتیکی آشنا برای جلوگیری از تعهدات واقعی میداند.
مقامهای پاکستانی افزودند که اقدامات آنان ذیل ماده ۵۱ منشور سازمان ملل قرار میگیرد؛ پاسخهای دقیق علیه گروههای مسلحی که از آن سوی مرز حمله میکنند. آنان تأکید کردند که غیرنظامیان هرگز هدف نیستند، اما طالبان پاکستانی عمداً در داخل قریهها جا میگیرند تا سپر انسانی بسازند و پس از حملات تبلیغات راهاندازی کنند؛ الگویی که توسط یوناما، سیگار و پژوهشگران مستقل ثبت شده است.
پاکستان اذعان کرد که اگر تلفات ملکی تأیید شود، همیشه تراژیک است؛ اما مسئولیت باید متقابل باشد. به باور آنان، ریشه خشونت روشن است: پناهگاههای طالبان پاکستانی و جماعتالاحرار که آزادانه در خاک افغانستان فعالیت میکنند. برای صلح پایدار، کابل باید این زیرساختها را نابود کند و تسهیل مرزی را پایان دهد.
در پایان، مقامهای پاکستانی راهحل را ساده توصیف کردند: بررسی مشترک، مکانیزمهای مشترک ضدشورشی، تعهدات کتبی برای نابودی طالبان پاکستانی و ارتش آزادیبخش بلوچستان، و پایان تبلیغات. هر چیز دیگر، به گفته آنان، تنها انحراف از مسیر اصلی است.