اسلام‌آباد/کابل – یک روز پس از درگیری‌های شدید مرزی که منجر به تلفات در هر دو طرف شد، رژیم طالبان ادعا کرد که پاکستان «درخواست آتش‌بس» کرده است؛ ادعایی که تحلیل‌گران و مقام‌های مستقر در اسلام‌آباد آن را گمراه‌کننده و دارای انگیزه‌های سیاسی دانسته‌اند
به گفتهٔ منابع ارشد امنیتی، این کابل بود نه اسلام‌آباد که پس از انجام سلسله حملات هوایی دقیق توسط نیروی هوایی پاکستان بر مخفی‌گاه‌های شورشیان در ولایات کابل، قندهار، خوست، پکتیکا و هلمند، خواستار آتش‌بس شد. گفته می‌شود این حملات چندین تانک طالبان، موترهای هاموی، و سنگرهای مستحکم را نابود کرده و ده‌ها جنگجوی طالبان از جمله اعضای تحریک طالبان پاکستان و ارتش آزادی‌بخش بلوچستان را که در امتداد مرز پناه گرفته بودند، به قتل رسانده‌اند
خبرنگار افغان، سمی یوسف‌زی، گزارش داده است که منابع طالبان در کابل تأیید کرده‌اند «یک خانه درست پیش از امضای توافق آتش‌بس، توسط یک راکت یا بمب طیاره پاکستانی هدف قرار گرفت» که نشان می‌دهد این آتش‌بس به‌گونهٔ شتاب‌زده و پس از تلفات سنگین طالبان ترتیب شده است
مقام‌های امنیتی در اسلام‌آباد اعلامیهٔ آتش‌بس از سوی ذبیح‌الله مجاهد را به‌عنوان «اقدامی برای مهار خسارات» توصیف کرده‌اند و تأکید نمودند که پاکستان صرفاً در دفاع از خود دست به اقدام زده، پس از آن‌که حملات مکرر مرزی توسط شورشیان مورد حمایت طالبان، منجر به کشته شدن غیرنظامیان و سربازان پاکستانی شد. یکی از تحلیل‌گران امور دفاعی گفت: «کسی که در حال پیروزی است، درخواست آتش‌بس نمی‌کند؛ این کار زمانی صورت می‌گیرد که مواضع‌تان در حال سوختن باشد
گزارش‌ها از اسپین‌بولدک و چمن تأیید می‌کنند که پاکستان پس از درگیری‌های شدید، کنترل پوسته‌های پیشروی خود را دوباره به‌دست آورد و در جریان عملیات، هشت تانک طالبان، چندین واسطهٔ زرهی و انبارهای مهمات را نابود کرد. براساس تخمین‌های میدانی، حدود ۷۰ تا ۸۰ جنگجوی طالبان کشته شده‌اند
ناظران به لحن ناگهانی مجاهد به‌عنوان «سفیر صلح» اشاره کرده و آن را کنایه‌آمیز توصیف نمودند. یک دیپلمات پیشین پاکستانی گفت: «این همان رژیمی است که خشونت را تمجید می‌کند و به تروریستان پناه می‌دهد. حالا تظاهر به خویشتن‌داری می‌کنند.» منتقدان روایت مجاهد را با تبلیغات جنگی هند مقایسه کردند؛ تلاشی ناامیدانه برای تبدیل شکست به تیتر خبری
با فروکش کردن گرد و خاک میدان نبرد، یک واقعیت روشن باقی می‌ماند: آتش‌بس نه حاصل دیپلماسی، بلکه نتیجهٔ مستقیم واکنش قاطع نظامی پاکستان بود. ادعای طالبان مبنی بر این‌که گویا «بزرگوارانه» درخواست پاکستان برای صلح را پذیرفته‌اند، زیر بار شواهد میدانی و گزارش‌های موثق استخباراتی فرو پاشیده است
آتش‌بسی که از سوی کابل به‌گونهٔ شتاب‌زده درخواست شد، نه از روی بزرگواری، بلکه از سر ناچاری و برای جلوگیری از تلفات سنگین و نارضایتی فزایندهٔ داخلی بود. یکی از ناظران منطقه‌ای مستقر در اسلام‌آباد به‌درستی گفت: «مجاهد می‌تواند با
تحلیل‌گران خاطرنشان می‌سازند که این رویداد بازتابی از وقایع ماه می ۲۰۲۵ در جبههٔ شرقی پاکستان است، زمانی‌که هند پس از تلفات سنگین در میدان نبرد، در جریان یک درگیری چهار روزه، خواستار آتش‌بس شد. به گفتهٔ آنان، این الگو آشنا است: گذار سریع از رویارویی به سازش، زمانی‌که فشار نظامی افزایش می‌یابد، و سپس بازتعریف آن به‌عنوان نشانه‌ای از خویشتن‌داری
