چین میزبان دیپلمات‌های ارشد ۱۱ کشور جزیره‌ای اقیانوس آرام برای یک نشست دو روزه در شهر شیامن است. این نشست به ریاست وزیر امور خارجه چین، وانگ یی، برگزار می‌شود و هدف آن تقویت روابط دیپلماتیک، تجاری و امنیتی با تأکید بر آینده‌ای مشترک است.
رهبران کشورهایی چون فیجی، پاپوآ گینه نو، ساموآ، کیریباتی و جزایر سلیمان در این نشست شرکت دارند. این سومین نشست از این نوع است، اما نخستین باری است که در خاک چین برگزار می‌شود.
تمرکز چین بر ایجاد پیوندهای قوی‌تر از طریق همکاری در زمینه‌های تجارت، مقابله با تغییرات اقلیمی، کاهش فقر و توسعه زیرساخت‌هاست. مقامات چینی هدف را تشکیل یک جامعه نزدیک‌تر در منطقه اقیانوس آرام عنوان کرده‌اند.
به گزارش کاترینا یو از الجزیره در پکن، بسیاری از این کشورهای جزیره‌ای در موضوعاتی چون سرمایه‌گذاری و توسعه به چین تمایل دارند، در حالی که ایالات متحده در سال‌های اخیر علاقه کمی به تعمیق روابط با این منطقه نشان داده است.
تغییر در موازنه جهانی قدرت
زمان‌بندی این نشست قابل توجه است. با افزایش بی‌ثباتی جهانی به دلیل کاهش کمک‌های خارجی آمریکا و تهدیدهای تعرفه‌ای در دوره ریاست‌جمهوری دونالد ترامپ، کارشناسان بر این باورند که چنین شرایطی فضای بیشتری برای گسترش نفوذ راهبردی چین در منطقه ایجاد کرده است.
چین میلیاردها دلار در منطقه اقیانوس آرام سرمایه‌گذاری کرده و وام‌ها، پروژه‌های زیرساختی و حمایت‌های فنی ارائه می‌دهد. از مراکز تجاری یکپارچه گرفته تا سازگاری با تغییرات اقلیمی، پکن خود را به عنوان یک شریک قابل اتکا معرفی می‌کند.
رهبران کشورهای جزیره‌ای نیز به دنبال راه‌حل‌هایی برای مشکلاتی مانند بالا آمدن سطح دریا و چالش‌های اقتصادی هستند. پیشنهادات عملی چین با دغدغه‌های فوری آن‌ها هم‌خوانی دارد.
وانگ یی بر احترام متقابل و همکاری بلندمدت تأکید کرد و گفت: «چین خواهان منطقه‌ای آرام و پررونق در اقیانوس آرام است که بر پایه اهداف مشترک بنا شده باشد.»
با وجود نگرانی‌هایی که متحدان غربی در مورد افزایش حضور چین مطرح کرده‌اند، کشورهای اقیانوس آرام تمایل به تعامل با پکن نشان داده‌اند. علاقه آن‌ها بر نتایج ملموس استوار است — و بر توانایی چین در اجرا و عمل.
تحلیلگران می‌گویند این نشست نشان‌دهنده تغییری آشکار در نفوذ راهبردی منطقه‌ای است و چین را به عنوان بازیگری کلیدی در آینده منطقه اقیانوس آرام مطرح می‌کند.
نتایج این نشست می‌تواند موازنه قدرت در منطقه را بازتعریف کند — جایی که کشورهای کوچک جزیره‌ای نقش فزاینده‌ای در معادلات جهانی ایفا خواهند کرد.
